Lijst met campings van onze fietsvakantie langs de Rijn. we waren zelden echt onder de indruk van de campings langs dit stuk. (te) veel vaste bewoners en oud sanitair waren de grootste mankos.
(Jaren geleden roeide ik dagelijks in de Funen, een Carl Douglas skiff. Funen was een prima boot. Het is ook een prima eiland, kan ik zeggen nu ik er op de fiets ben geweest.)
Nee, wij zouden dat nooit doen. Wij zouden ons nooit laten meevoeren met die stroom vakantievierders naar het zuiden, Want wij waren immers gewaarschuwd voor al die rode, donkerrode en vooral zwarte zaterdagen in juli en augustus. Geen Frankrijk of Italië voor ons, maar op een druilerige zondag afreizen naar Noord-Duitsland en dan verder naar de eindbestemming Denemarken. Van Deventer naar Hamburg is het ongeveer maar vier uur rijden, het zou zelfs in drie uur kunnen.
Tussen Seeland en Funen ligt een grote plas met water, genaamd de Grote Belt. Op z’n Deens: Storebælt. Wil je van naar de overkant, dan zul je dus op een of ander manier hierover heen moeten gaan. In vroegere tijden ging dat uiteraard per boot, in moderne tijden gaat dat met een brug. Deze brug is 18 kilometer lang en verboden voor fietsers.
We staarden op de kaart van de Dansk Cyklist Forbund en we lazen nog een keer de routebeschrijving van de Bikeline. We keken naar buiten en zagen de regen vallen en de wolken voorbij gaan. Het waaide en het regende op de eerste dag in Seeland. Om in Næstved te komen zouden we een lang stuk langs een drukke weg moeten fietsen en hadden we tegenwind. Het zou verstandiger zijn om de route wijzigen. Daarom weken we de volgende dag even af van de Oostzeeroute en volgden we de de routebordjes met de 9 erop naar Præstø aan de oostkant. Vanaf deze plaats, mooi gelegen aan de zee trouwens, gingen we met behulp van de routebordjes met het getal 54 erop naar Næstved. Het voordeel van bewegwijzerde routes: je hoeft minder op de kaart te kijken. Hoe de officiële route van Kalvehave naar Næstved is, weet ik niet. Maar ons alternatieve route was dan wel iets langer, het was een mooie route zo langs de zee en over de heuveltjes.
Bij de overweging van een fietsvakantie komt natuurlijk de vraag eens: wat doen we als het regent? En willen we dat? Want ja, de kans dat je een keer nat wordt is reëel. Fietsen doe je buiten en buiten kan het wel eens een keer gaan regenen. Puur uit ervaring weet ik dat goede waterdichte fietstassen essentieel zijn. Want na te zijn nat geregend wil je droge kleren aan en wil je slapen in een droge slaapzak. Voor kinderen geldt dit misschien nog wel meer. En ja, een (goed) regenpak hoort natuurlijk ook standaard in de uitrusting. Als je weet dat het echt niet gaat regenen want het is 25 graden en dat blijft het voorlopig nog wel, dan kun je de regenkleding lekker diep wegstoppen. Maar als de regen bij vertrek al met bakken uit de lucht komt vallen, dan is het handig om de regenkleding al aan te hebben. Maar meestal is het weer ergens tussen in en vind ik het daarom prettig om de regenjas bij de hand te hebben.
Møn is het eiland dat vooral bekend is vanwege zijn krijtrotsen. “The white Cliffs of Dover”, maar dan in Denemarken. Je zou het toeristisch kunnen noemen, met zijn zeer uitgebreide informatiecentrum, een stevige prijs om betaald de auto te parkeren, en tientallen jonge, oude, Deense, niet-Deense mensen die dezelfde wegen bewandelen. Maar… je ziet dan ook wel iets heel moois. Bovenop de rotsen heb je een prachtig uitzicht over de Oostzee. Daar is die dan: wit, blauw, groen. En je kunt naar beneden kijken: “Het lijken wel kaboutertjes die daar op het strand lopen.” Zelf zijn we ook naar beneden gelopen over “de langste trap die ik ooit heb gezien. Zo lang dat die wel de lucht in gaat”. Eenmaal beneden was het net zo indrukwekkend als boven. Heel veel jaren liggen hier, hier zie je de aarde en de zee. Hier vind je de restanten van het leven van miljoen jaar geleden terug in fossielen.
Om op Falster te komen is er een brug voor al het verkeer aangelegd. Samen met auto’s en treinen fietsten wij Nykøbing binnen, een aangename stad om even te blijven en ook om uitgebreid boodschappen te kunnen doen. We vervolgden de Oostzeeroute naar de andere kant van het eiland. Hier ligt het mooiste strand van Denemarken, tenminste dat zeggen zelf. Tegen het lange, maar nog steeds niet brede zandstrand ligt een grote verzameling van vakantiehuizen en campings, genaamd Marielyst. De plaats is gericht is op autobezit en minder op fietsers. Dat is tenminste onze conclusie omdat er maar een (budget) supermarkt te vinden was.
Langeland is dat smalle lange eiland waarlangs de veerboten van Duitsland naar Zweden en Noorwegen varen. Het is het eiland dat op zijn breedst tien kilometer is. En het is het eiland waar we twee nachten zijn gebleven. We stonden op de camping in Spodsbjerg , vlak bij het, jawel, twee meter brede zandstrand. Op de eerste dag zijn we bepakt en bezakt aangekomen om vervolgens op onze rustdag zonder bepakking een rondje van 25 kilometer naar Tranekær te fietsen. Je wilt tenslotte iets doen en iets meer zien! Hoe heerlijk is het om langs de zee en het strand te fietsen; vervolgens door een afwisselend landschap van landbouw en bos. En telkens zijn de zee en de daarbij behorende lucht dichtbij.
Æro (sorry niet juist geschreven) is wat mij betreft een van de mooiste eilanden van Denemarken. Niet alleen omdat je er alleen per boot kunt komen, waardoor het een ‘echt’ eiland is, maar omdat er een bijzondere sfeer hangt. Wat die sfeer was, weet ik niet precies. Misschien kwam het door de zon. Misschien waren het de rustige weggetjes. Of wellicht waren het de historische dorpen. Een dorp als Marstal is lange tijd de een na grootste haven van Denemarken geweest. En dat zie je terug in de opbouw van de plaats en in de huizen. Hetzelfde is terug te vinden in de andere havenplaatsen: Skoby en Æroskobing. Ze nodigen uit om te blijven of om terug te keren. Gelukkig dat er dan vier veerdiensten af- en aanvaren in deze plaatsen.