Tussen Seeland en Funen ligt een grote plas met water, genaamd de Grote Belt. Op z’n Deens: Storebælt. Wil je van naar de overkant, dan zul je dus op een of ander manier hierover heen moeten gaan. In vroegere tijden ging dat uiteraard per boot, in moderne tijden gaat dat met een brug. Deze brug is 18 kilometer lang en verboden voor fietsers.
Denemarken Oostzeeroute: Als–Ærø–Langeland–Lolland–Falster–Bogø–Møn–Seeland–Funen-Langeland-Ærø-Als
Gids Denemarken Oostzeeroute (Ook te koop bij: Bol, Amazon en De Zwerver)Hoe komt een fietser dan van Seeland op Funen of omgekeerd? Daar is wel over nagedacht. De Denen hebben geen fietspad gelegd, maar een trein laten rijden. De trein gaat niet over de brug, maar duikt in een tunnel onder de Grote Belt door. In de trein mogen fietsen mee, wel van tevoren even reserveren. Dat kan ter plekke bij het loket. Het station ligt trouwens een eindje buiten Korsør. Waarschijnlijk nog onder de indruk van de treinreis op Lolland, had ik een beeld gevormd van een fietsvriendelijke trein. Ik dacht dus aan een aparte wagon. Fout! De realiteit was een vertraagde en overvolle trein waar een geïrriteerde conducteur uitstapte: Dat mag niet mee. Wijzend op de fietskar en de aanhangfiets. Ondertussen stapten mensen in en uit, net zo onfatsoenlijk als in Nederland. Gaat lekker.
Maar met het reserveringsbewijs in de hand hebben we de heisa naar binnen gesleurd. Daar waar we de fietsen mochten neerzetten, onze plekken, stonden al twee fietsen. Handig zo’n reservering.
Deze treinreis was zodoende verre van ontspannend. Had ik gedacht te kunnen genieten en te zien hoe de trein eerst een stukje over de brug zou gaan om daarna de tunnel in zou duiken, in werkelijkheid stond ik gestrest en balans te zoeken. Balancerend om een fiets, twee kinderen en een aanhangfiets vast te houden en te voorkomen dat er ook maar iets zou omvallen tegen een van de twee aanwezige kinderwagens. Het uitstappen was al net zo vervelend als het instappen: mensen die perse tussen ons (fietsen, aanhangfiets, opgevouwen fietskar, kinderen) in moesten staan, mensen die eerst wouden instappen in plaats van een helpende hand uit te steken, kortom een gebrek aan geduld. De mens is bij zulke gelegenheden egoïstisch ingesteld. Ik sluit mezelf trouwens ook niet uit, ik bekommerde me alleen om mijn kroost, mijn bagage en mijn fietsen.
Maar, mag er weer een boot gaan varen? Of kan er een fietspad worden aangelegd?
Leuk om je verhalen te lezen, ik herken veel. Ik heb deze zomer ongeveer hetzelfde rondje gefietst met mijn vrouw en dochters (15/16)
Ik vond Denemarken een leuk land om doorheen te fietsen. Wij waren voorbereid op de brug, Onze auto stond bij ons vertrekpunt op Fyn, Het laatste stukje over de grote Belt hebben wij met twee onbepakte fietsen gedaan om vervolgens met de auto naar de andere twee te rijden. In Nederland mag je ook geen kar mee, maar ze zullen je niet gauw laten staan, net als jullie in Denemarken meegemaakt hebben.
Groet,
Gé
Gelukkig hebben ze ons dus niet laten staan. Alles, inclusief kar, ging mee. De fietskar hadden we al ingeklapt en opgevouwen om op die manier in de trein te plaatsen.